Autor: Bazyli Wojtowicz | Tytuł pracy: Powitanie wyzwolenia / Nike | Data powstania: 1969 | Lokalizacja: Park Kasprowicza
Rzeźba Bazylego Wojtowicza Nike / Powitanie wyzwolenia z 1969 roku przedstawia smukłą, wysoką postać z uniesionymi w górę ramionami i skrzydłem o kształcie półokręgu. W zwartej i uproszczonej bryle dzieła dostrzec można inspirację archaiczną rzeźba grecką, która fascynowała twórcę. Jest to jedna z najbardziej syntetycznych form Wojtowicza, którego rzeźby cechuje raczej masywność i realizm, wynikający z zaangażowania politycznego artysty i wiary w postulaty socrealizmu, ale też tradycyjne rzeźbiarskie rzemiosło. Motyw postaci z uniesionymi w górę rękoma był często wykorzystywany przez Wojtowicza. Podobne ujęcie pojawia się w jego Dyskobolce (1956), Przyklękającej (1978), Postaci ze sztandarem (1974), W obronie wolności (1979) i Postaci alegorycznej (1970).
Rzeźbę Nike jako Powitanie wyzwolenia artysta zaprezentował w 1970 roku na wystawie zorganizowanej z okazji 50-lecia PWSSP w Poznaniu w przestrzeni Muzeum Narodowego. W katalogu monograficznym artysty, wydanym w 1979 roku z okazji jubileuszu jego 80-tej rocznicy urodzin, Ligia Wilkowa zaznaczyła, że 250-centymetrowa rzeźba z białego cementu stanowiła wówczas własność artysty. Obiekt ten, dziś ulokowany w Parku Kasprowicza bez oznaczenia jego autorstwa, wymaga pilnej interwencji konserwatorskiej.
Bazyli Wojtowicz (ur. 1899 r. Czarnorzeki, zm. 1985 r. Poznań) – rzeźbiarz, specjalizujący się w rzeźbie monumentalnej i portretowej. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w latach 1925 – 1932 w pracowni prof. Tadeusza Breyera. Od roku 1930 do 1935 kierował w Warszawie własną pracownią rzeźbiarską. Od 1935 roku pracował na Wydziale Rzeźby i Brązownictwa w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego w Poznaniu. Od 1937 roku prowadził tu Pracownię Rzeźby Dekoracyjnej, a od 1938 do 1939 roku Pracownię Rzeźby Monumentalnej. Po wojnie, w 1945 roku powrócił na uczelnię przemianowaną wówczas na Państwowy Instytut Sztuk Plastycznych, a później na Państwową Szkołę Sztuk Plastycznych, gdzie do 1969 roku pełnił funkcję kierownika Zakładu Rzeźby. W 1955 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. W latach 1963 – 1969 pełnił także funkcję prodziekana Wydziału Malarstwa, Grafiki i Rzeźby. Jego pracownię ukończyło wielu wybitnych rzeźbiarzy, m.in. Jan Berdyszak, Józef Kopczyński, Anna Rodzińska-Iwiańska czy Olgierd Truszyński.
Brał udział w wielu wystawach w kraju i za granicą, m.in.w Wystawie Olimpijskiej w Berlinie (1936), w Wystawie Światowej w Nowym Jorku (1939), w Międzynarodowej Wystawie Rzeźby w Muzeum Rodina w Paryżu (1951), w wystawie Rzeźba Polska 1945 – 1960 w CBWA Zachęta w Warszawie (1960) i Ogólnopolskiej Wystawie Rzeźby w CBWA Zachęta w Warszawie (1967).
Autor wielu pomników, m.in. płaskorzeźby do pomnika Bohaterów na Cytadeli w Poznaniu (1945, wraz z Czesławem Woźniakiem); Pomnika Bohaterów w Kępnie (1948, wraz z Czesławem Woźniakiem), pomnika Wacława z Szamotuł w Szamotułach (1953, wraz z Czesławem Woźniakiem); pomnika Adama Mickiewicza w Poznaniu (1960, wraz z Czesławem Woźniakiem).Laureat wielu nagród i wyróżnień, m.in. I nagrody w konkursie na pomnik Wolności w Bytomiu za projekt pomnika Tadeusza Kościuszki (1929); II nagrody za projekt pomnika generała Sowińskiego dla Warszawy (1930, wspólnie z Alfonsem Karnym); II nagrody za projekt pomnika Marszałka Józefa Piłsudskiego w Ostrowie Mazowieckim (1930); I nagrody za projekt pomnika konnego Marszałka Piłsudskiego dla Tarnopola (1933, wspólnie z Józefem Proszowskim); I nagrody w konkursie na pomnik Adama Mickiewicza w Poznaniu (1955, wspólnie z Czesławem Woźniakiem).
