Autor: Czesław Woźniak | Tytuł pracy: Piast i Rzepicha | Data powstania: 1970
Rzeźba Czesława Woźniaka odchodzi od nawiązań do bliskich artyście wydarzeń historycznych oraz realizowania polityki założonej przez organizatorów Poznańskich Spotkań Rzeźbiarskich i budowniczych Parku-Pomnika. Autor sięga zamiast tego do zasobu narodowych podań i przedstawia schematycznie opracowane postaci Piasta i jego żony Rzepichy. Figury wykonano ze zwartych, betonowych brył[1] w formie przypominającej twórczość ludową.
Bartłomiej Kurka, krytycznie recenzujący efekty Poznańskich Spotkań Rzeźbiarskich na łamach magazynu „Nurt” w 1971 roku, rzeźbę uznał „po prostu za nudną”. „Może działa tak na mnie poprzez nazbyt spokojny układ kompozycyjny” – pisał. „Ale Sfinks egipski też jest spokojnym układem brył a nie nudzi”[2].
Więcej o projekcie Park Przyjaźni.
Czesław Woźniak (ur. 1905 r. we Wrześni , zm. 1982 r. w Poznaniu) – rzeźbiarz, specjalizujący się w rzeźbie pomnikowej, sakralnej i plenerowej. W latach 1928–1933 studiował w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego w Poznaniu na Wydziale Rzeźby i Brązownictwa, gdzie uzyskał dyplom w 1933 roku. W 1939 roku wraz z Józefem Murlewskim wyjechał na studia do Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Rzymie. Po wojnie, od 1946 do 1969 roku, pracował jako starszy asystent, a następnie wykładowca (od 1953 roku) w Pracowni Rzeźby prof. Bazylego Wojtowicza w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu.
Autor wielu rzeźb plenerowych i pomników, m.in. płaskorzeźby na Pomniku Bohaterów Cytadeli Poznańskiej (1945, wraz z Bazylim Wojtowiczem); pomnika Stefana Czarneckiego dla Wyższej Szkoły Wojsk Pancernych w Poznaniu (1946, wraz z Bazylim Wojtowiczem); Pomnika Bohaterów nazywanego także Pomnikiem Wdzięczności w Kępnie (1948, wraz z Bazylim Wojtowiczem); pomnika Wacława z Szamotuł (1953, wraz z Bazylim Wojtowiczem); rzeźby plenerowej Pokój na Osiedlu Jagiellońskim w Poznaniu (1974). Jest autorem wielu rzeźb sakralnych, m.in. św. Józefa z Dzieciątkiem w Kościele św. Anny w Poznaniu; figury Matki Boskiej Wniebowziętej w kościele pw. Wniebowzięcia NMP w Puszczykowie (1936); figury Matki Bożej w kościele Świętego Krzyża w Poznaniu (1949); ołtarza głównego w Kościele św. Jana Chrzciciela w Międzyrzeczu (1962) i chrzcielnicy w tym samym kościele (1965); rzeźby biskupa Jordana, Mieszka I i Dąbrówki oraz Króla Bolesława Chrobrego w katedrze w Poznaniu (1973).
Brał udział w wielu wystawach, m.in. w Salonie Wiosennym, Muzeum Narodowe w Warszawie (1946), II Ogólnopolskim Salonie Zimowym ZPAP, Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie (1947); I Ogólnopolskiej Wystawie Plastyki, Muzeum Narodowe w Warszawie (1950); wystawie Rzeźba polska 1945-1960, CBWA Zachęta w Warszawie (1960); w Salonie jesiennym. Malarstwo, grafika, rzeźba, BWA Poznań ; I Biennale Małych Form Rzeźbiarskich, BWA Poznań (1977); wystawie Artyści Poznania 1945–1985, Muzeum Narodowe w Poznaniu (1986); Polskie Małe Formy Rzeźbiarskie, BWA w Poznań (1988).
[1] Informacje z Biura Miejskiego Konserwatora Zabytków.
[2] B. Kurka, Wykorzystana szansa?, „Nurt” 1971, nr 4 (72), s. 45-47.
