Autor: Irena Woch | Tytuł pracy: Zakochani | Data powstania: 1971
Rzeźba Ireny Woch znajduje się na polanie ogrodu topolowego Cytadeli. Przedstawia zwrócone do siebie, schematycznie opracowane postaci kobiety i mężczyzny zamknięte w jednej opływowej formie, z prześwitem pomiędzy łączącymi się w górnej i dolnej części sylwetkami.
Jest to jedna z najdłużej realizowanych prac w ramach poznańskiego pleneru. W dokumentacji Wydziału Kultury zachowały się informacje z raportu o stanie zaawansowania prac, z których wynika, że 30 listopada 1969 roku rzeźba była zrealizowana w 60 procentach – artystka wykonała już formę z gliny, zdjęła formę gipsową do odlewu i ustawiła rzeźbę na terenie bazy. W czerwcu 1970 roku Irena Woch pisemnie prosiła o przedłużenie terminu realizacji rzeźby, 3 czerwca 1971 komisarz pleneru Jerzy Sobociński otrzymał od Wydziału Kultury Prezydium Rady Narodowej Miasta Poznania prośbę o zgłoszenie pisemnych informacji w sprawie zaawansowania dwóch pozostałych do realizacji rzeźb w ramach pleneru na Cytadeli – Zakochanych Ireny Woch oraz Nike Bazylego Wojtowicza. Wobec zaistniałych dużych opóźnień i niedotrzymania terminów Wydział Kultury uznał, iż należy przeprowadzić rozmowy z autorami i zobowiązać ich do zakończenia prac w ciągu dwóch miesięcy. We wrześniu tego roku Irena Woch poinformowała pisemnie o ukończeniu pracy, chociaż do ostatnich dni dopracowywała rzeźbę twierdząc, że nie jest jeszcze gotowa do komisyjnego odbioru. Komisja Rzeczoznawców Komitetu Organizacyjnego Poznańskich Spotkań Rzeźbiarskich 9 wrześnie 1971 roku uznała rzeźbę za ukończoną i jedną z najlepszych zrealizowanych w trakcie pleneru i wnioskowała o wypłacenie Irenie Woch nagrody, którą otrzymali pozostali autorzy. Za jedną z nielicznych udanych rzeźb poznańskiego pleneru uznał Zakochanych także krytyczny wobec większości efektów wydarzenia recenzent magazynu “Nurt”.
W kwietniu 1971 roku Bartłomiej Kurka pisał: „Kompozycja pt. Zakochani została bardzo dobrze wkomponowana przez autorkę w otoczenie […]. Łagodne przejścia miękkich form skontrastowane akcentami form twardych – o ostrzejszych krawędziach, łączą się w interesującą całość. Założenie ambitne i trudne. Rzeźba składa się z dwu niejako członów złączonych w dolnej partii. Ale pusta przestrzeń między obu członami jest pustką pozorną. Właśnie ta przestrzeń łączy obie postacie – jest wciągnięta w grę obu form. I element jeden z najważniejszych: trafnie znaleziona skala. Całość jest pełna liryzmu”[1].
Więcej o projekcie Park Przyjaźni.
Irena Woch (ur. 1928 r., Radomsko). Szkołę powszechną ukończyła w czasie okupacji w Radomsku, następnie uczęszczała na komplety tajnego nauczania i ukończyła pierwszą klasę liceum ogólnokształcącego. Naukę przerwała po aresztowaniu profesorów. Od 1944 roku była łączniczką w organizacjach podziemnych A.K. aż do zakończenia wojny. W 1945 roku zapisała się do Państwowego Koedukacyjnego Gimnazjum i Liceum w Radomsku, świadectwo maturalne otrzymała w roku 1948. Studiowała na Wydziale Rzeźby Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Poznaniu w latach 1949–1955, gdzie uzyskała stopień zawodowy artysty plastyka w specjalności rzeźby. Brała udział w wystawach lokalnego środowiska artystycznego, m.in. Wystawie Rzeźby ZPAP w Muzeum Narodowym w Poznaniu w 1957 roku. Realizowała rzeźby plenerowe m.in. Zakochanych na Cytadeli w Poznaniu w 1970 roku oraz niezachowany Duet na Ratajach w Poznaniu w 1976 roku. Prace Ireny Woch znajdują się między innymi w Kolekcji Muzeum Narodowego w Poznaniu oraz Muzeum Ziemi Kaliskiej.
[1] B. Kurka, Wykorzystana szansa?, „Nurt” 1971, nr 4 (72), s. 45-47.
