Autor: Lubow Żukowska | Tytuł pracy: Płaczący kamień | Data powstania: 1970
Rzeźba plenerowa Płaczący kamień autorstwa Lubow Żukowskiej to jedna z dwóch realizacji wykonanych przez twórców ze Związku Radzieckiego, zaproszonych do udziału w Poznańskich Spotkaniach Rzeźbiarskich[1].
Twórcy radzieccy bardziej bezpośrednio niż większość polskich artystów i artystek odnieśli się do historii Cytadeli i walk toczonych tu w 1945 roku. Rzeźba Żukowskiej przedstawia klęczącą na ziemi, płaczącą postać z twarzą ukrytą w dłoniach. Jako jedyna odnosi się do martyrologicznej funkcji Parku, więc zgodnie z podziałem funkcjonalnym założenia – zaprojektowanym przez Bernarda Lisiaka – usytuowana jest bliżej zlokalizowanych na Cytadeli cmentarzy.
Płaczący kamień wykonany jest z piaskowca, chociaż artystka planowała pierwotnie użycie granitu[2]. W ocenach Poznańskich Spotkań Rzeźbiarskich zarzucano mu wyraźne niedopracowanie, będące prawdopodobnie skutkiem krótkiego pobytu artystki w Poznaniu. Sugerowano, że artyści powinni odczuwać większą odpowiedzialność za prace umieszczane na stałe w publicznym miejscu[3].
Więcej o projekcie Park Przyjaźni.
Lubow Żukowska (ur.1930 r. w Charkowie, Ukraina) – rzeźbiarka. Zasłużona działaczka dla kultury polskiej (1977). Członkini Narodowego Związku Artystów Ukrainy (1962). W 1958 roku ukończyła Państwowy Instytut Sztuki w Charkowie. Po ukończeniu studiów rozpoczęła prace na macierzystej uczelni, niedługo w Instytucie Sztuki Przemysłowej, gdzie pracowała z przerwami do 1991 roku. Autorka pomników, monumentów, nagrobków, rzeźb, portretów. W latach 1959–1988 pracowała razem z mężem Dmytro Sową. Część jej prac znajduję się w Muzeum Sztuki w Charkowie, w Narodowym Muzeum w Kijowie, Lwowskim Muzeum Sztuk Pięknych.
[1] Poznańskie Spotkania Rzeźbiarskie na Cytadeli 1968-1970, Archiwum Państwowe w Poznaniu, zespół: Prezydium Rady Narodowej miasta Poznania, sygn. 2169.
[2] Tamże.
[3] B. Kurka, Wykorzystana szansa?, „Nurt” 1971, nr 4 (72), s.45-47.
