utor: Antoni Szulc | Tytuł pracy: Kompozycja | Data powstania: 1970
Betonowa Kompozycja[1] przedstawia trzy tańczące, splecione ze sobą postacie kobiet, nad głowami trzymające tkaninę. Początkowo rzeźba miała być wykonana z wapienia, ale jak w wielu innych przypadkach, kamień zamieniono na tańszy i łatwiej dostępny materiał[2]. Tańczące postacie nawiązują zarówno do oczekiwanego od realizowanych rzeźb „obrazowania nowo budującego się życia”[3], jak i faktycznych taneczno-muzycznych wydarzeń organizowanych w wybudowanym na Cytadeli amfiteatrze. Tam, już od 1970 roku występowały regularnie mniej i bardziej profesjonalne orkiestry i zespoły taneczne[4].
Realizację krytykowano w prasie po odsłonięciu efektów pleneru w 1971 roku za skalę, zbyt małą dla parkowej lokalizacji, i niedopracowania formalne w partiach głów i dłoni postaci[5].
Więcej o projekcie Park Przyjaźni.
Antoni Szulc (ur. 1909 r., zm. 1998 r. Poznań) – rzeźbiarz, który kształcił się w Poznaniu pod kierunkiem prof. Marcina Rożka.
Autor rzeźb plenerowych i sakralnych, m.in. centralnej figury w katedrze w Gnieźnie; ołtarza w kościele pw. Świętego Wojciecha w Poznaniu (1953); stacji Drogi Krzyżowej i figury św. Antoniego Padewskiego oraz prac rzeźbiarskich przy chrzcielnicy w kościele pw. Świętej Trójcy w Poznaniu (1972); pomnika ks. Jakuba Wujka w Wągrowcu (1973); rzeźby Kasia w Parku Jana Jonstona w Lesznie (1979).
Był laureatem w konkursie na ogólnopolski pomnik Walki i Męczeństwa w Bydgoszczy (1964).
[1] Informacje pochodzą z Biura Miejskiego Konserwatora Zabytków.
[2] Poznańskie Spotkania Rzeźbiarskie na Cytadeli 1968-1970, Archiwum Państwowe w Poznaniu, zespół: Prezydium Rady Narodowej miasta Poznania, sygn. 2169.
[3] Tamże.
[4] U. Paul, Budowa Parku-Pomnika Braterstwa Broni i Przyjaźni Polsko-Radzieckiej w latach 1964-70, „Kronika Miasta Poznania” 1972, nr 1, s. 179.
[5] B. Kurka, Wykorzystana szansa?, „Nurt” 1971, nr 4 (72), s. 45-47.
